Hustisya Sosyal Laban sa Rebelyon

(Editoryal)

MATAPOS ipahayag ni Presidente Gloria Macapagal-Arroyo noong nagdaang Huwebes sa Lungsod ng Masbate na kinakatigan niya ang binabalak na panukalang-batas ni Rep. Jose Solis ng Sorsogon na buhayin ang kalansay nang RA 1700 o Batas Kontra-Subersiyon, pinutakti na siya ng maalab na mga pagtuligsa mula sa iba’t ibang sektor ng lipunang mapagmahal sa kalayaan at mga karapatang sibil.

Maaalaala, pinagtibay ang RA 1700 noong 1957 sa kasagsagan ng rebelyon ng mga Huk. Itinadhanang ilegal ang PKP (Partido Komunista ng Pilipinas), at isang krimen na ang maging kasapi nito, gayundin ang anumang pakikipag-ugnayan sa naturang partido. Walang habas na inabuso ito ng rehimeng diktatoryal ni Marcos, marahas at malupit na ginamit laban sa mga kalaban sa pulitika at pinaghihinalaan pa lamang na mga Komunista, kaya marami ang basta na lamang ikinulong ng pasistang rehimen, pinahirapan, pinatay, at nawawala hanggang ngayon. Nang malaon, idineklara ng Korte Suprema na labag sa Konstitusyon ang nasabing batas dahil sinisikil nito ang kalayaan sa pamamahayag at iba pang mga karapatang sibil.

Sa ilalim ng rehimeng Ramos, pinawalang-saysay ng RA 7636 ang RA 1700 noong 1992. Kinilala nang legal ang PKP, gayundin ang pagiging miyembro sa gayong organisasyon, liban sa armadong mga nakikibaka laban sa gobyerno. Gaya ng iba pang partidong pampulitika, hinikayat pang makilahok sa larangang parlamentaryo ang nasabing partido, inakit na kumandidato ang mga miyembro o kinatawan nito sa bawat eleksiyon upang maisulong – sa mapayapang paraan – ang kalayaan sa paniniwala at pinapangarap na pambansang mga pagbabago lalo na para sa kapakanan ng masang sambayanan.

Sapagkat parang nabanlian ng kumukulong tubig ang kamay ni La Gloria nang sabuyan agad ng mga protesta ang pagkatig niya sa ideya ni Rep. Solis na paghariin na naman sa bansa ang mapanikil na RA 1700, agad ngang ipinangalandakan ni Sekretaryo Ignacio Bunye, tambolero ng Malakanyang – sa pamamagitan ng dispalinghadong retorika – na “hindi personal na ninanais ni Presidente Arroyo na muling buhayin” ang naturang batas. Ayon kay Bunye, sinabi ni La Gloria na kung magpapasok si Solis ng gayong panukalang-batas para labanan ang rebelyon – lalo na ang halos apat na dekada nang rebolusyonaryong pakikibaka ng CPP-NPA – “okey iyon sa akin kung okey sa Kongreso.”

Sa anumang punto tingnan, may malabnaw na utak na lamang marahil ang maniniwalang hindi gusto ni La Gloria at ng kanyang mga basalyos at kauri – tulad unang-una ni Hen. Hermogenes Esperon, hepe ng estado mayor ng Hukbong Sandatahan – na muling paghariin sa bansa ang malupit at malagim na panahon ng diktadurang Marcos na walang patumanggang sumalaula sa sagradong kalayaan at mga karapatang sibil ng sambayanan sa layunin diumanong durugin ang anumang rebelyon nang sa gayon, sa kabilang banda, makapangunyapit naman sa nakababaliw na kapangyarihan ang mga kinauukulan. Sabagay, kung tutuusin, nariyan na nga ang patuloy na mga pagpatay na pampulitika, ang paninikil at pagsalaula sa lehitimong mga karapatang sibil ng mga mamamayan sa iba’t ibang pagkakataon kahit sagradong ginagarantiyahan iyon ng umiiral na Konstitusyon.

Kung tunay ngang ninanais ng pambansang liderato ang pambansang kapayapaan at kaunlaran, makabubuti marahil na magbalik-tanaw sila at suriin ang mga aral ng kasaysayan. Hindi nasugpo ng alinmang batas, gaano man kahigpit at kalupit, ang mga rebelyon sa maraming bansa at, malinaw na halimbawa, sa mismong Pilipinas, pinatunayan na ito ng pag-iral ng RA 1700 mulang 1957 hanggang sa ilalim ng diktadurang Marcos na nagpaalab pa, kung susuriin, sa rebolusyonaryong mga pakikibaka.

Sabi nga, magpapatuloy ang mga rebelyon hanggang laganap ang karalitaan at inhustisya sa ilalim ng anumang rehimen, hanggang abusado sa kapangyarihan at naglulublob sa pribilehiyo at kontrolado ng mga naghari-harian sa lipunan ang pambansang pulitika’t ekonomiya sa kapinsalaan ng masang sambayanan. Magpapatuloy ito hanggang itinatanikala sa lupa ng mga propiyetaryo’t asendero ang mga magsasaka, at binubusabos nang husto ng mga kapitalista ang kanilang mga manggagawa sa iba’t ibang pabrika’t empresa.

Hindi masusugpo ng RA 1700 o anumang batas ang mga rebelyon hanggang inutil ang Estado na maipagkaloob sa mga mamamayan ang pangunahing mga pangangailangan (pagkain, lupa at mga pabahay, mga ospital at mga paaralan, trabaho at makatarungang suweldo). Magpapatuloy ang mga rebelyon hanggang patuloy lamang ginagatasan ng Estado ang sambayanan sa pamamagitan ng pagpapataw ng sobra-sobrang mga buwis para mapalamon at mabundat lamang ang mayayaman at may madambong ang tiwaling mga opisyal ng gobyerno habang, sa kabilang banda, usad-pagong ang katarungan at, kung kumilos man, kalimitang pumapabor pa sa uring mapagsamantala’t makapangyarihan at, higit sa lahat, naglilingkod pa sa dayuhang interes ang pambansang liderato at, sa ngalan ng makasariling kapakanan, ibinibenta pa ang pambansang kasarinlan at kinabukasan.

Sa maikling salita, hindi mapanikil na batas, kundi hustisya sosyal o katarungang panlipunan ang mabisang sandata laban sa rebelyon kung nais din lamang ng mga kinauukulan ang isang mapayapa, makatao, demokratiko at maunlad na bansa.

Advertisement

Read Full Post »

Sino Ang Uutuin Pa?

KAHIT personal na napakiusapan ni Presidente Gloria Macapagal-Arroyo si Sheik Sabah Al Ahmed Al Sabah – Emir ng Kuwait – na huwag ituloy ang nakatakdang pagbitay kay Marilou Ranario – hindi naman dapat mamayagpag si La Gloria at ang kanyang mga basalyos kung ibinaba man ng Emir sa habang-buhay na pagkabilanggo ang hatol kay Marilou. Nailigtas man siya sa kamatayan, pagdurusa pa rin at mapait na mga alaala ang patuloy niyang magiging kayakap araw-araw sa bilangguang libingan na rin ng marami niyang pangarap para sa iniwan niyang mga mahal sa buhay sa sariling bayan.

Isang guro si Marilou, 33 taong gulang pa lamang, tiniis iwan ang dalawang anak kaakibat ang lungkot at pangungulila para makipagsapalaran sa Kuwait sapagkat, sa bansang nilisan, hindi niya mabanaagan ni anino ng pag-asa. Dahil minaltrato siya ng amo niyang babaing si Najat Mahmoud Faraj — sinaktan, ginutom, parang hayop na ayaw pagpahingahin, halos di pinasusuweldo, at labis pang ininsulto ang mga Pilipino – napilitan siyang ipagtanggol ang dignidad kaya niya napatay ang abusadong amo. Matapos ang paglilitis sa hukuman, ibinaba ang hatol na bitay sa kanya noong Enero 11, 2005.

Maaalaala, noong 1995, sa ilalim ng rehimeng Ramos, walang nagawa ang gobyerno kaya tuluyang nabitay sa Singapore ang isang Flor Contemplacion sa sala ring pagpatay. Noong 2004, sa rehimen ni La Gloria, nailigtas naman na maputulan ng ulo ang tsuper ng trak na si Angelo de la Cruz nang kidnapin ito sa Iraq. Tatlo lamang sina Marilou, Flor at Angelo sa mahabang listahan ng mga manggagawang Pilipinong itinaboy na parang layak sa kung saan-saang panig ng mundo na naging biktima ng pang-aabuso/t kalupitan ng kani-kanilang amo. Hindi na nga mabilang ang iniuwing mga bangkay na lamang, nagpakamatay man o sadyang pinatay; ang iba’y wala sa sarili’t nabaliw, lalo na ang mga kababaihang ginahasa; at may ibang buhay nga pero baldado naman.

Kung tutuusin, hindi na mahalaga ngayon kung nailigtas man sila ng gobyerno sa kamatayan, o naibalik ng Pilipinas, o nabigyan ng kahit bahagyang katarungan. Sa nagdaang iresponsableng mga pambansang liderato’t mapagsamantalang rehimen, at hanggang sa kasalukuyan, maliwanag na nandayuhan sa iba’t ibang bansa ang milyun-milyong manggagawang Pilipino dahil sa kawalan ng oportunidad – at pag-asa — sa sariling bayan upang makapamuhay sila, gayundin ang mga mahal nila sa buhay – bilang mga tunay na tao sa pinapangarap nilang mapayapa, maunlad at demokratikong lipunan. Kung pinalad mang magkatrabaho dito ang iba, lalo na ang ordinaryong mga mamamayan, binubusabos naman sila nang husto ng gahamang mga kapitalista’t asendero, kaya napakamiserable ang suweldong hindi pa yata sapat na pambili ng kahit palotsinang kabaong.

Higit sa lahat, biktima pa sila ng balintunang mga patakarang pang-ekonomiya ng gobyernong higit na naglilingkod sa dayuhang mga interes kaysa kapakanan ng masang sambayanan at pambansang kinabukasan. Sapagkat umiiral nga ngayon ang mapang-aliping kontraktuwalisasyon, isinusulong pa ng gobyerno ang pribatisasyon at, sa ngalan ng mapandambong na globalisasyong idinidikta ng imperyalistang mga bansa – tulad, unang-una, ng Estados Unidos – lalo lamang ibinubulid ng rehimen sa karalitaan ang milyun-milyong mamamayan habang, sa kabilang banda, naglulublob sa grasya’t kuwarta ng bayan sa pamamagitan ng talamak na korupsiyon sa burukrasya ang ganid na pambansang lideratong manhid na sa daing at mumunting mga pangarap ng uring dayukdok at busabos. (Batay nga sa sarbey ng Transparency International, numero 10 na ang Pilipinas sa mga bansang talamak ang katiwalian).

Masisisi ba, kung gayon, na magpatuloy ang exodus ng manggagawang mga Pilipino sukdulan man silang pagmalupitan, lunurin ng luha, at paulit-ulit mang maging biktima ng trahedya sa pangingibang-bansa mapagkalooban lamang ng desente’t matatag na kinabukasan ang iniwang pamilya?

Sapagkat malinaw na patunay ang patuloy na pandarayuhan sa ibang mga bansa ng mga manggagawang Pilipino na bansot at bagsak ang pambansang ekonomiya, lubha tuloy nakatatawa ang ipinagyayabang ni La Gloria na mabilis itong umuunlad. Ipinangalandakan pa niya ito kay Reyna Elizabeth II ng Bretanya, gayundin sa mga nakasalamuha niya sa Espanya at Pransiya, sa walong araw na pagliliwaliw niya at ng kanyang esposo sa Europa, kabuntot ang ilang miyembro ng gabinete at sangkaterbang mga basalyos sa Kongreso. Hindi pa rin malinaw, tulad ng maraming anomalyang nakaapekto sa ekonomiya, at sa marawal na kalagayan ng milyun-milyong maralita, kung pribadong pondo o salapi ng nagdaralitang bayan ang niwaldas sa gayong walang kapararakang paglalakbay habang kumain-dili ang milyun-milyong manggagawang labis na naghahangad na makapangibang-bansa dahil sa kainutilan ng gobyernong malutas ang malaganap na disempleyo.

Higit na masakit, at nakasusuklam pa nga – sa kabila ng mapapait na karanasan at trahedyang sinapit ng mga Marilou, Flor at iba pang tulad nila — inuuto pa ng rehimen ang migranteng mga manggagawa, tinatawag na mga “bagong bayani” dahil lamang nasusuhayan ng bilyun-bilyong dolyar na ipinadadala ng mga ito sa bansa taun-taon ($12.8-B noong 2006) ang napakabuway at atrasadong pambansang ekonomiyang patuloy na binabansot ng kainutilan, kawalang-malasakit, at mapandambong na interes ng pambansang liderato’t uring mapagsamantala. Higit pang masama, inuuto rin nang husto ng rehimen ang sambayanan sa pamamagitan ng kahangalang propaganda sa isang estasyon ng telebisyon: “Ramdam nila ang pag-asenso!”

Sino ang uutuin pa?

Read Full Post »