Kasibaan ng Amerika

MALALAKI yata ang bituka ng mga tao sa Amerika kaya lamon kung sila’y kumain, santambak sa plato at sapat nang kainin ng tatlong tao sa nagdaralitang Pilipinas.  Kalimitang mulang $8 hanggang $15 ang tanghalian o hapunan ng bawat isa sa isang “buffet” na nakadadalawa o tatlong balik sila at itinatapon lamang ang sobrang pagkain kapag bundat na bundat na.

Gayon din ang kasibaan ng Amerika sa pagsasamantala nito sa ekonomiya ng maraming bansa sa loob ng ilang dekada.  Matapos ang unang bugso ng agresyon nito at pagsalaula sa soberanya ng Iraq, naglalaway na agad ito sa Syria at iba pang mga bansa sa Gitnang Silangan tulad na lamang ng Iran at Jordan.  Laging isinasangkalan ang pagdurog sa nakakukulili nang WMD (weapons of mass destruction) o mga sandatang lubusang mapamuksa, samantalang wala namang makitang malinaw na mga ebidensiya hanggang ngayon sa Iraq.  Tinutugis din nito diumano ang sinasabing mga terorista kahit marami ang mga makabayan lamang at tumututol at lumalaban sa mapandambong na mga patakarang pangkabuhayan at pampulitika ng Amerika kaya, sa ating bansa, puspusan nitong isinusulong ang Balikatan — sa Sulu man o Mindoro o iba pang lugar — na agad namang sinasakmal at nilulunok ng papet na rehimen ni Presidente Gloria Macapagal-Arroyo.

Gaya rin ng naunang mga papet na rehimeng minaniobra ng Amerika sa Pilipinas, malinaw na isa ring tau-tauhang gobyerno ang gusto nitong pairalin sa Iraq upang pasunurin sa makasarili nitong mga interes — pampulitika man o pangkabuhayan — at, sa wakas, makontrol nito ang bilyun-bilyong dolyar na industriya ng langis sa Iraq.

Tiyak, hindi papayag ang makabayang mga Iraqi na kontrolin ng sinumang dayuhan ang kanilang bansa kaya, ngayon pa lamang, tumitindi na ang mga protesta upang palayasin ang mga Amerikano doon.  Nang itatag ni Michel Aflaq noong 1968 ang Partido Sosyalistang Ba’ath makaraang ibagsak ang monarkiya sa pamamagitan ni Gen. Abdul Karim Kasim, ang sekularista at makabayang ideolohiya ang naging pangunahing gabay ng Iraq.  Naniniwala silang ang kanilang bansa’y “isang bansang Arabong may walanghanggang misyon” batay sa ideyang isang bansa lamang ang iba’t ibang bansang Arabo sa kabila ng pagkakahati-hati ayon sa kasalukuyan nitong kasaysayan.  Ninanasa rin nitong maibalik ang kadakilaan at luningning ng lumipas na mga imperyong Umayyad at Abbasid.

Kung susuriin ang naunang kasaysayan ng Iraq, tigib iyon ng maraming pagsakop ngunit muli’t muli ring pakikilaban upang mabawi sa kamay ng dayuhang puwersa.  Halimbawa na lamang ang matagal na nitong pakikipag-iringan sa Persia — ngayo’y Iran — dahil sa pagtatalo sa hangganan ng teritoryo.  Noong 1508, sinakop ang Iraq ni Shah Ismail ng Persia, ngunit nabawi ni Sultan Salim I matapos ang labanan sa Jaldiran noong 1514.  Muling sinakop ito ng Persia noong 1529 pero nabawi noong 1543 ng Ottomang Sultan Sulaiman.  Matapos ang tratado ng Amassia noong 1555 — na tumagal lamang ng 20 taon — muli itong pinagharian ng Persia at napalaya naman ni Sultan Mudrad IV noong 1638 matapos makuha ang Baghdad.  Sa pamamagitan ng tratado ng Zuhab noong 1639, pansamantalang natigil ang labanan ng dalawang bansa  ngunit sumiklab na naman noong 1890 hanggang ngayon.  Pinalala pa ito ng CIA ng Amerika nang ibagsak sa Iran ang makabayang rehimen ni Dr. Mohammed Mossadegh at iluklok sa kapangyarihan ang tau-tauhan nitong si Shah Reza Pahlavi na pinatalsik nang malaon ng rebolusyong pinamunuan ni Ayatollah Ruhollah Khomeini.

Batay sa mga nabanggit, tiyak na mahihirapan nga ang Amerikang tuluyang pagharian ang Iraq.  Nagaganap na ngayon at magpapatuloy ang paggamit ng makabayang mga Iraqi ng taktikang gerilya laban sa mapanakop na puwersang Amerikano-Ingles.  Hindi pa nga nito ganap na kontrolado ang Iraq, pinupuntirya na ring lamunin ang Syria at pinagbibintangan nang nag-iingat ng WMD at kumukupkop sa diumano’y mga terorista kaya “lalong papangit ang imahen ng Amerika kapag isa-isang tinarget ang mga bansang Arabo,”  ayon kay Presidente Mubarak ng Ehipto.  “Lalong gugulo ang buong Gitnang Silangan,” ayon naman kay Kofi Annan, sekretaryo-heneral (dati) ng UN (United Nations).

Sa kabilang banda, mukhang talagang mahirap mahadlangan ang kasibaan ng Amerika maging ng UN (United Nations).   Nang ilunsad ang UN sa Opera House sa San Francisco, California noong 1945 sa layuning maiwasan ang digmaan ng mga bansa, kontrolado naman ito ng Amerika magpahanggang ngayon dahil 25% ng trilyun-trilyong dolyar nitong pondo ang nanggagaling sa Estados Unidos.  Ayon nga kay Prof. Ernest van den Haag ng Fordham University sa pakikipagdebate noong 1987 kay John P. Conrad, matagal nang inutil ang UN na mahadlangan ang anumang di-makatao, di-makatarungan at mapaminsalang agresyon ng Amerika sa alinmang bansang gusto nitong lamunin, kaya nananatili lamang na instrumento ng imperyalistang mga patakaran ng Amerika ang UN.

Sa takbo ng mga pangyayari, hindi malayong magkaisa laban sa Amerika hindi lamang ang mga bansang Arabo, kundi maging ang mga bansang nabibilang sa Third World, upang magsilbing pinakamalaking bikig sa lalamunan ng Estados Unidos na tuluyang susupil sa kasibaan nito.

Kolum, Abril 23, 2003

Advertisement

Read Full Post »

Amerika Ngayon Ang Roma Noon

(Kolum)

HINDI NA bago ang panghihimasok ng Estados Unidos sa soberanya o kasarinlan ng mga bansang gusto nitong pagsamantalahan — sa Asya man o Gitnang Silangan, sa Amerika Latina man o Aprika, o maging sa Europa.  Sa Pilipinas na lamang, nagsimula ang garapal nitong pagsalaula sa kasarinlan ng bansa matapos ang kolonyalismong Kastila at, makaraan ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig, lalong sumidhi ang pakikialam nito o panggugulo sa iba’t ibang bansa maisulong lamang ang mapaghari-harian at mapandambong nitong mga interes.

Dahil sa katotohanang ito, naihambing na ni Joseph Schumpeter (Imperialism and Social Classes) noon pa mang 1919 ang Estados Unidos sa dating makapangyarihang imperyong Romano.  Ayon sa kanya, at malinaw ang pagkakahawig, “laging sinasabing nanganganib diumano o sinasalakay ang interes” ng Roma “sa anumang sulok ng mundo.  Kung hindi man ang kapakanan ng Roma ang nasasangkot, idinadahilang interes naman iyon ng mga kaalyado nito; at kung walang mga kaalyado ang Roma, mag-iimbento ng mga kaalyado.  Kung malinaw na imposibleng maipakana ang gayong interes — ano pa kundi ang idahilang ang pambansang karangalan ang ‘nainsulto’ o nakataya.”

Binigyang-diin ni Schumpeter na pinalilitaw na laging legal ang hakbang ng Roma sa anuman nitong pananakop ng ibang mga teritoryo at hindi ito isang paladigmang bansang may militaristang oryentasyon.  Nasabi naman ni Arnold Toynbee (America and the World Revolution and Other Lectures) noong 1961 na: “Ang Amerika ay lider ngayon ng pandaigdig na kilusang anti-rebolusyonaryo bilang pagtatanggol sa makasarili nitong mga interes.  Kagaya siya ngayon ng Roma noon.  Laging sinuportahan ng Roma ang mayayaman laban sa mga maralita sa lahat ng dayuhang mga komunidad na napailalim sa impluwensiya nito; at, sapagkat lagi at sa lahat ng dako, nakararami ang maralita kaysa mayaman, isinulong ng patakaran ng Roma ang hindi pagkakapantay-pantay, ang inhustisya, at ang miserableng kalagayan ng higit na nakararaming mamamayan.”

Sa maraming pagkakataon, napatunayan na nga ang pagiging katulad ng Estados Unidos ng Amerika sa Roma noon.  Tingnan na lamang ang ginagawa nito ngayon sa Iraq o balik-suriin ang mga ginawa nito sa Korea at Vietnam, sa Albania at Alemanya, sa Laos at Indonesia, sa Iran at Gitnang Silangan, o sa Costa Rica at Guatemala, o sa iba pang mga bansang malinaw na iniulat ni William Blum sa kanyang aklat na “Rogue State.”  Dahil sa ganitong mga bagay, lubhang kahinahinala tuloy ngayon ang hakbang ng Amerika na palitawing binabawasan nito ang kanyang tropang militar sa iba’t ibang bahagi ng mundo, una na sa Europa.  Tinawag ang mga base militar nito doon na “Lily Pads” o “Warm Bases” na kahit maliit at kakaunti ang tropa, mabisa namang magagamit sa pananalakay sa sinasabing mga terorista o sa mga bansang kakontra ng Amerika dahil sa makabago nitong teknolohiyang pandigma.

Sa kabilang banda, pananatilihin naman nito sa Japan ang 47,000 tropang Amerikano doon at pinagsisikapang gawing baseng lohistikal ang Pilipinas.  Katunayan, batay sa mga ulat, sa Clark sa Pampanga, at sa Subic sa Olongapo, iba’t ibang mga pasilidades na panglohistika ang isinasagawa nito.  Sa Gen. Santos sa Mindanaw, nagtatayo diumano ang Amerika ng pantalan sa ilalim ng karagatan, bukod sa paliparan.  Pinauunlad din nito ang rampa ng eroplano sa Fort Magsaysay sa Nueva Ecija upang mabisang malunsaran ng panghakot na eroplanong C-130.  Kahinahinala rin, samakatuwid, ang tuluy-tuloy na mga pagsasanay-militar ng tropang Amerikano-Pilipino sa iba’t ibang lugar ng bansa dahil sa ipinalunok na VFA (Visiting Forces Agreement) sa pambansang liderato noon pa mang rehimeng Estrada.

Sabagay, matagal nang naging lunsaran ang Pilipinas ng mga puwersang panalakay ng Amerika, halimbawa’y sa pinakialaman nitong giyera sibil sa Korea o sa Vietnam nang malaon at, dahil sa disimuladong mga baseng panalakay, hindi malayong madamay na naman ang bansa sa isang giyerang hindi nito giyera, lalo na’t pikit-matang nangangayupapa — gaya ng nagdaang mga rehimen hanggang kay P-Noy ngayon — ang pambansang liderato sa anumang dikta ng Estados Unidos.  Nadamay na nga tayo sa pakikipaggiyera  ng Amerika sa Japan dahil sa mga base militar niya dito noon pero, batay sa takbo ng mga pangyayari, hindi natututo sa mga aral ng kasaysayan ang walang gulugod na mga lider ng bansa.  At, kung tutuusin, maliwanag na nangyayari ngayon sa bansa ang sinabi noon ng dating Premier Paul Ramadier ng Pransiya: “Sa bawat utang na nakukuha natin sa kanila (Amerika), unti-unti namang nawawala ang ating kasarinlan.”

Sa ginagawang pagbabawas ngayon ng tropang Amerikano sa ibang kontinente, lumilitaw namang nakabalatkayo nitong itinutuon sa Asya ang makapangyarihan nitong puwersa militar at mga kagamitang pandigma.  Gaya ng Roma noon, isasangkalan ng Amerikang ibinabahagi nito sa kanyang mga kaalyado — sa kapakanan ng mga ito diumano — ang kanyang modernong panggiyerang teknolohiya kahit, sa katotohanan, isinusulong lamang nito at pinangangalagaan ang anumang mapagsamantala’t mapandambong nitong interes, pampulitika man o pang-ekonomiya, pangmilitar man o pangkultura, upang patuloy itong makapaghari-harian sa mga bansang kakaning-itik lamang nito.

Ang Amerika nga ngayon ang siyang Roma noon pero, batay sa kasaysayan, bumagsak din nang malaon ang makapangyarihang imperyong Romano.

Kolum, Agosto 25, 2004

 

 

 

Pasasalamat at Pamamaalam

(Editoryal)

NANG isilang sa daigdig ng peryodismo ang Pinoy Weekly noong Agosto 7, 2002, sinikap nitong manuntunan sa landas ng katotohanan. Masagasaan man ang interes ng iilang naghahari-harian sa lipunan, hindi nangimi ang PW na ugatin, dalirutin at suriin ang importanteng mga isyung kaugnay ng pambansang kapakanan – mulang pagpapakasangkapan ng walang gulugod na pambansang liderato sa mapandambong na dayuhang mga interes hanggang sa talamak na katiwalian sa burukrasya, mulang inhustisya ng uring mapagsamantala laban sa binubusabos na masang sambayanan hanggang sa pagkasugapa, at pag-abuso, sa kapangyarihan ng mga nasa poder.

Nanindigan ang peryodikong ito sa diwang makabayan, makatao, mapagmulat, mapagpalaya at progresibo. Naging kakabit ito ng pusod, puso at isip ng uring maralitang patuloy na inginungudngod sa kahirapan at kaalipinan na, higit na masama, patuloy pang sinisikil at sinasalaula ng mga diyus-diyosan ang sagrado’t lehitimo nilang mga karapatang sibil lalo na kaugnay ng adhikain nilang magkaroon ng pambansang pagbabago sa ilalim ng nakasusukang pambansang kaayusang palsipikado ang kasarinlan at kalayaan, palsipikado ang demokrasya’t katarungan, lalo na ang minimithing kaunlaran at hustisya sosyal.

Naging kabalikat ang munting diyaryong ito ng mumunting mga pangarap at adhikain ng masang sambayanan – mga magsasaka’t manggagawa o uring inilarawan ng isang makata na “kulang sa pera, kulang sa damit, kulang sa kanin, walang lupa, walang bahay, walang-wala” – dahil lamang kontrolado ng iilang mapagsamantalang grupo ang pambansang pulitika’t ekonomiya at tagahimod pa ng pundilyo ng mapambusabos na dayuhang mga interes, ngayon at noon pa man, ang pambansang lideratong laging nagpapanggap na mga makabayan ngunit, sa katotohanan, sila pa ang bentador ng pambansang kapakanan dahil lamang sa masidhi nilang makasariling ambisyon at interes, lalo na ang kasibaan sa kayamanan, pribilehiyo at kapangyarihan.

Sa maikling salita, isinulong ng mga nilaman ng Pinoy Weekly sa halos anim na taon ang pambansang kapakanan at interes ng uring patuloy na pinagsasamantalahan at binubusabos ng iilang naghahari-harian sa lipunan. Tandisang isinatinig din nito ang matagal nang adhikain ng masang sambayanan na umiral, sa wakas, ang isang lipunang mapayapa at maunlad, makatao at demokratiko – hindi ang uri ng lipunan ngayong nagpapakabundat sa pawis at dugo ng sambayanan ang tiwaling mga opisyal ng pamahalaan, ang mga suwitik na kapitalista’t asendero, at ang iba pang nabibilang sa uring mapang-alipin at mapagsamantala.

Gayunpaman, dahil sa matinding krisis pang-ekonomiyang umiiral ngayon sa bansa – bunga na rin unang-una ng balintuna’t makadayuhang mga patakarang pangkabuhayan ng kasalukuyan at nagdaang mga rehimen, bukod pa sa walang habas na pagtaas ng presyo ng langis kaya tuluy-tuloy ang pagtaas din ng mga bilihin at serbisyo – hindi maiwasang maging biktima rin ng naturang krisis ang diyaryong ito, gaya ng milyun-milyon ngayong mamamayang tuliro na’t hindi na malaman kung paano pa mabubuhay sa bawat araw.

Nakalulungkot man, kahit tuloy ang Pinoy Weekly Online, ipinababatid ng pamunuan ng peryodikong ito sa madlang mambabasa na matapos ang isyung ito, pansamantala munang ihihinto ang paglalathala nito. Anuman ang mangyari – tuluyan mang mawala sa sirkulasyon o muling mabuhay ang Pinoy Weekly – ipinaaabot nito ang walang hanggang pasasalamat at maalab na pagpupugay sa lahat ng mambabasang masugid na sumubaybay, tumangkilik, at nakiisa sa matapat, mapanuri at makabayan nitong mga simulain.

Sa madlang mambabasa, muli, maraming salamat at paalam muna.

Editoryal, June 19, 2008

 

#Tula

KAY LUPIT ISIPIN ANG PAMAMAALAM

alam kong matatapos ang lahat
sa isang iglap lamang
sa isang sandali ng pagkamulat
madudurog na parang salamin
ang ilusyon ng pagmamahal
gayundin ang mapang-akit
ng mga ngiti at titig
at masuyong haplos sa bisig.
alam kong mapapawi ang lahat
kagaya ng mga bakas ng paa
sa buhanginan
o saglit na pagguhit ng kidlat
sa kalawakan.

kay lupit isipin ang pamamaalam
dahil tiyak kong pagkatapos ng lahat
dadalawin ako
ng mga gunitang magpapakirot sa kaisipan
at papaso sa kalamnan
susundan akong lagi ng iyong anino
sa mga lansangang niyapakan
sa mga pook
na naging kastilyo ng ating mga katawan
paano nga ba mapag-aaralan ang paglimot
kung sa bawat sandali ng pag-iisa
parang tubig
na bumubulwak ang mga alaala?

ngunit maalaala mo pa kayo ako
sa paglipas ng mga panahon
lalo na
kung mga dapithapong ang karimlan
ay nagpapatindi sa pangungulila
at ang kalungkutan
ay singlamig
ng mga madaling-araw ng disyembre?
maalaala mo pa kaya ako
sa paglipas ng mga panahon
sa iyong daigdig ng mga pangarap
kahit malabo na ang mga larawan
at banayad na nangalalaglag
at humahalik sa lupa
ang mga tuyong dahon ng gunita?
maalaala mo pa kaya
ang isang lumang balabal
na kinailangan
sa mga sandaling ang kaluluwa’y
nagiginaw sa pagmamahal?

kung wala ka na
at tuluyang ayaw na akong makita
ano pa nga ba ang magagawa
kundi yakapin ang pag-iisa
at patuloy na asahang sa isang iglap
na sandali ng buhay
ay muli kang magdaraan
kagaya ng musikang paulit-ulit
na pinakikinggan
kahit humihiwa sa puso
at nagpapamanhid sa kaisipan…
kay lupit isipin ang pamamaalam!

Read Full Post »

TULAD MO

                     

            Tulad mo

                               minamahal ko ang pag-ibig,

                               buhay, at halimuyak ng mga bagay,

                               ang bughaw na tanawin

                               ng mga araw ng Enero.

                               At sumisilakbo ang aking dugo

                               tumatawa ako

                               sa pamamagitan ng mga matang

                               nakakilala sa mga usbong ng luha.

                               Naniniwala akong maganda ang daigdig

                               at ang tula, tulad ng tinapay, ay para sa lahat.

                               At hindi nagwawakas ang aking mga ugat

                               sa aking katawan lamang

                               kundi sa nagkakaisang dugo

                               ng mga nakikibaka para sa buhay,

                               pagmamahal,

                               mabubuting mga bagay,

                               tanawin at tinapay,

                               ang tula ng bawat isa.

                                                              (salin kay Roque Dalton)

Read Full Post »

Magkakamot Lamang ng Puklo?

HINDI na kayang linlangin o patuloy pang isakay sa tsubibo ng ilusyon ng mga tambolero’t salamangkero ng Malakanyang ang masang sambayanan para pilit na papaniwalaing umaasenso ang kanilang buhay dahil umuunlad diumano ang ekonomiya ng bansa, dumarami ang trabaho, nababawasan ang paglaganap ng gutom at karalitaan at nasusugpo, higit sa lahat, ang katiwalian sa pamahalaan.

Araw-araw mang ipalabas sa estasyon ng gobyerno sa telebisyon ang estupidong propagandang “Ramdam na Ramdam” na ng ordinaryong mga mamamayan ang pag-unlad ng kanilang buhay sa ilalim ng naghaharing rehimen, hangal na lamang marahil ngayon o nangangarap nang dilat ang maniniwala sa katumpakan ng naturang buladas ng administrasyon.

Bunga ng walang patumanggang paglobo ng presyo ng mga produktong petrolyo sa bansa dahil diumano sa pagtaas din ng presyo ng langis sa pandaigdigang merkado, na pinatataas pa – unang-una – ng kasuwapangan sa tubo ng mala-kartel na mga korporasyong kumukontrol sa industriya ng langis sa Pilipinas, at idagdag pa ang buwis na ipinapataw ng gobyerno dito (12% VAT), lalong hindi na katakatakang umalagwa naman ang halaga ng kung anu-anong produkto mulang bigas at gatas, manok, baboy at karne, hanggang sabon at mantika, gamot, kondom at pasador. Nakaamba pa nga sa bansa ang muling dagdag-pasahe, at maaaring umabot na ng P10 ang minimong singil.

Idagdag pa nga ang napakataas pa ring singil sa kuryente dahil na rin sa VAT, bukod pa sa kung anu-anong nakahihilong singil na ipinapapasan ng Meralco sa mga parukyano nito (generation, transmission, system loss, distribution, subsidies, govt. taxes, universal charges, other charges), kaya kung P2,584.31 ang dapat lamang bayarang nakonsumong elektrisidad, aabot iyon ng P5,525.25 (higit sa doble) matapos idagdag ang naturang waring hinokus-pokus o sinalamangkang mga bayarin.

Sa kabilang banda, ano na ang limos na P20 bawat araw na dagdag sa sahod ng mga manggagawa sa pribadong sektor sa Kamaynilaan (P10 – P15 sa ibang rehiyon), o 10% dagdag-suweldo sa mga kawani ng gobyerno, upang makahabol ang mga ito sa umaalagwang presyo ng mga bilihin at serbisyo? Higit pa nga nilang gugustuhin tuloy na paalila sa ibang bansa upang mabigyan ng desenteng buhay ang pamilya sa sariling bayang lumilitaw na malupit ang reyalidad nang mabuhay bilang tunay na mga tao sa isang lipunang hindi mabanaagan man lamang ni anino ng lantay na hustisya sosyal.

Ano naman, kung gayon, ang ginagawa ng pambansang liderato upang makahinga – kahit bahagya – ang sisinghap-singhap nang mga mamamayan sa gitna ng umiiral na matindi nang krisis pangkabuhayang sa kanila’y sumasakal, bukod pa sa krisis pampulitika (dayaan sa eleksiyon, kredibilidad ni La Gloria, maanomalyang mga kontrata ng gobyerno, katiwalian sa burukrasya, at iba pa) na, tiyak, kung lulubha pa, ay magpapalala sa krisis pang-ekonomiyang ngumangatngat sa sinasabing Matatag na Republika?

Sabi nga, matagal nang dapat pinagsikapang ibasura na ng pambansang liderato ang batas sa deregulasyon ng industriya ng langis at puspusang isulong naman ang pagsasabansa o nasyonalisasyon nito, gayundin ang iba pang mahalagang mga industriya, alang-alang sa pambansang kapakanan. Ang hirap nga, nakatali pa ang mga ito, lalo na si Presidente Gloria Macapagal-Arroyo, sa asintos ng globalisasyong idinidikta ng mapandambong na interes ng imperyalistang mga bansang tulad na lamang ng Amerika.

Habang nagpapakabundat sa nakukulekta namang VAT at iba pang buwis ang mga hari-harian sa burukrasya at kinauukulang mga mandurugas at mangungulimbat sa pondo ng bayan, titiguk-tigok naman ang lalamunan – lalo na ngayon – ng milyun-milyong masang sambayanan at hindi matiyak, araw-araw, kung buhay pa sila kinabukasan dahil sa gutom at labis nang karalitaan. Sa Mindanaw na lamang na itinuturing pang “basket ng pagkain,” napaulat kamakailan na marami na rin ang nagugutom dahil sa napakamahal nang presyo ng mga bilihin unang-una na ang bigas, isda, manok at pangunahing mga pangangailangan.

Batay nga sa hinihingi ng makabayang mga sektor ng lipunan, dahil sa tumitinding krisis pang-ekonomiya sa bansa, marapat lamang na alisin muna ng gobyerno ang VAT, lalo na sa kuryente at mga produktong petrolyo o langis. Ayon sa pagsusuri ng Kontra KulimVAT, kung ibabasura ang nasabing buwis, mababawasan ng P5 – P6 bawat litro ang presyo ng krudo at gasolina, ng P69 ang isang tangke ng LPG, at mga P0.72 bawat kwh (kilowatt-hour) ng kuryente.

P18-B sa langis lamang ang inaasahang makukulekta ng gobyerno ngayon dahil sa VAT; noong 2006, nakalikom ito ng P76.9-B kasama ang ibang produktong sakop ng VAT; at mga P113-B noong 2007. Naiukol ba naman ng gobyerno ang naturang nakulektang buwis sa edukasyon, kalusugan, pabahay at iba pang serbisyong panlipunang lubhang kailangan ng mga mamamayan? O nakulimbat lamang ang malaking bahagi ng kinauukulang mga mandarambong sa burukrasya dahil, batay sa pagsusuri, mga 30% ng pambansang badyet ang nilalamon ng katiwalian taun-taon sa iba’t ibang sangay ng pamahalaan?

Dahil sa napakataas nang presyo ng pangunahing mga bilihin at serbisyo, at ginigiyagis na ng matinding krisis pangkabuhayan ang milyun-milyong ordinaryong mamamayan at sukdulang naghihimagsik na ang mga sikmura, magagawa pa kaya ng pambansang liderato na magkamot na lamang ng puklo at unahing atupagin ang pagkagahaman sa poder at kayamanan ipagkanulo man ang pambansang kapakanan? O hihintayin pa nilang malunod sila sa daluyong ng mga protesta?

Editoryal, June 04, 2008

Read Full Post »