(Tula)
tuwing umuulan
naaalaala ko
luha ng mga sawimpalad
luha ng mga supling ng dalita
luha ng mga inalipin ng inhustisya
luha ng mga ibinilanggo ng pagsasamantala
tumutulo ang mga luhang iyon
sa mabahong estero
inaanod ng baha ng kawalang-pag-asa
kasama ng nagibang mga dampa
luha iyon ng dalamhati ng lahi
sumisiksik sa mga kanal at imburnal
hanggang lamunin ng alon
sa baybay-dagat ng pangamba.
tuwing umuulan
naglalakbay sa telon ng mga mata
tagaktak ng pawis
ng sakada’t magsasaka
sa lupaing libingan
ng mailap na pangarap
at pabrikang taliba
ng ganid na pita
maalat na talulot iyon ng dalita
didilaan-hihimurin ng lupa
lulunukin-lalaklakin ng makina
hanggang maging masaganang grasya
ng di pinawisang asendero’t kapitalista.
tuwing umuulan
dumadaloy sa kamalayan
itinigis na dugo
ng mga mandirigma ng laya’t ligaya
sa kaparangang sakbibi ng dilim
sa kalunsurang saklot ng panimdim
umaagos ang mga dugong iyon
kasama ng mga patak ng ulan
sa tigang na dibdib ng pag-asa
sa tiyang hungkag sa pagsinta
upang mapanariwa nanilaw na mga damo
sa binaog na la tierra pobreza
ng mga panginoon ng dusa’t inhustisya.
oo, tuwing umuulan
masidhi yaring pagnanasang
humaginit na mga palaso
at umangil na mga punglo
masinsing mga patak ng ulan
at maglagos nawa sa lalamunan, sa wakas…
ng tampalasang mga diyus-diyosan!
plumaatpapel.wordpress.com 