Red Flowers Of My Dreams

(Poem)

i will pluck just a few red flowers
in the desolate garden of my dreams
tenderly, so tenderly,
i will kiss every flower
beneath the glaring high noon sun
and when the dusk caresses
and the cloud smacks
the aghast moon’s face
carefully, so carefully,
i will insert the petals of red flowers
between the pages of a sobbing book
i am the offspring of my history.

just a few red flowers
just a few i need
for my blood to swim in my veins
just a few red flowers
for my heart to beat incessantly
for my mind to be aflame
and let the wind’s wings
carry the rebellious sentiments
of a race being oppressed
while hissing are the bullets
in the bosom of tears and grief.

yes, just a few red flowers
i will pluck and kiss
in the desolate garden of my dreams
for me not to forget
am the offspring of my history!

Advertisement

Pulang Bulaklak Ng Mga Pangarap

(Tula)

pipitas lamang ako
ng ilang pulang bulaklak
sa ulilang hardin ng mga pangarap
buong ingat na sasamyuin
sa nakapapasong katanghalian
at paghimas ng dapithapon
at paghalik ng ulap
sa mukha ng nakatulalang buwan
buong ingat kong isisingit
mga petalya ng pulang bulaklak
sa mga pahina ng lumuluhang aklat
supling ako ng aking kasaysayan.

ilang pulang bulaklak lamang
ilan lamang ang kailangan
upang lumangoy ang dugo sa mga ugat
ilang pulang bulaklak lamang
upang sumikdo ang puso
upang diwa’y maglagablab
at ilulan sa pakpak ng hangin
himagsik ng inaaliping lahi
habang mga punglo’y umaangil
sa sinapupunan ng dusa’t hilahil.

oo, ilang pulang bulaklak lamang
aking pipitasin at hahalikan
sa ulilang hardin ng mga pangarap
upang di ko makalimutang
supling ako ng aking kasaysayan!

Kanino Ko Ibubulong?

(Tula)

kanino ko ibubulong
alimura ng utak na kumukulo
at himagsik ng pusong nagdurugo?

kanino ko ibubulong
himutok at pagdaramdam
ng mga katawang inilugmok ng karimlan
sa mga bangketa ng kalunsuran?

kanino ko ibubulong
hinagpis ng bitukang nabalumbon
tagulaylay ng mga matang luhaan
lagi’t laging nakatitig sa kawalan
ng papawiring walang hanggan?

kanino ko ibubulong
lagutok ng mga buto
ng pawisang katawan ng obrerong
inalipin ng kasakiman?

kanino ko ibubulong
daing ng butuhang mga bisig
ng sakadang nakaluhod sa tubuhan
at magsasakang naninimdim sa palayan?

kanino ko ibubulong
hinagpis ng munting mga daliring
nagkakalkal ng basurahan
para magkalaman ang tiyan?

maririnig kaya ito
ng diyos ni abraham
o ng uring mayamang walang pakiramdam?
maulinigan kaya ito ng binging lipunang
namanhid na yata ang budhi’t isipan?

kanino ko nga ba ibubulong
dalamhati ng lahing sumisiksik sa kamalayan
at mga eksena’y nagmamartsa sa kaisipan?

ibulong ko na lamang kaya
sa naglilingkisang cadena de amor
sa limot na’t ulilang libingan
sa ragasa ng marahas na habagat
sa madawag na kaparangan
sa lagaslas ng mga ilog
sa dibdib ng kabundukan
sa mahamog na mga bulaklak
sa pusod ng kagubatan
sa dagundong ng alon
sa naninimdim na pasigan
sa tungayaw ng kulog
at sagitsit ng kidlat
sa makulimlim na kalawakan?

kanino ko ibubulong ang lahat-lahat?
sa singasing ba ng mga punglo
upang malinaw na marinig, maunawaan
ng uring gahaman at tampalasan
litanya ng dusa’t bagabag
ng nakabartolinang mga sawimpalad?

kanino ko nga ba ibubulong
dalamhati ng uring ginagahasa ng lungkot
dahil sa mga diyus-diyosang budhi ay baluktot
walang pakialam sa kinabukasan
ng bansang hinuthot angking kayamanan?
tiyak mga bulong ko’y mauunawaan
ng mga kadugo at kauri lamang
kataling-pusod at kaisang-diwa
sa kalbaryo ng dusa’t dalita
walang hinahangad kundi makalaya
sa tanikala ng pagkatimawa
laging bumabangon sa pagkagupiling
upang milyong sulo ay paglagablabin!

oo, mga kauring sakbibi
ng dusa’t dalita…
“ang daing ng maralita
ay maririnig lamang
ng kapwa maralita.”

Huwag Mo Siyang Ituring Na Baliw

(Tula)

huwag mo siyang ituring na baliw
hitik ang kanyang utak
ng pulang mga bulaklak ng pagliyag
umiindak sa kanyang puso
malagablab na mga dila ng apoy
tutupok sa lipunang nabubulok
naglalagos  kanyang mga titig
sa nilulumot na pader
ng inhustisya’t pagsasamantala
sa moog ng mga panginoon ng dusa.

huwag mo siyang ituring na baliw
buong linaw niyang naririnig
tagulaylay ng mga nagdurusa
sa kagubatan man o kalunsuran
ng mapang-aliping umiiral na sistema
kumikiwal sa mga ugat ng kanyang bisig
sumisilakbong dugo ng banal na adhika
habang nangalalaglag sa naninilaw na damuhan
at bukiring makulimlim at naninimdim
mga luha ng dalamhati ng lahing dinusta.

huwag mo siyang ituring na baliw
nag-aapoy sa kanyang dila
mga balaraw ng protesta
mga palaso ng pakikibaka
umaalon ang paghihimagsik
sa himaymay ng kanyang laman
laban sa uring naghahari-harian
at nagbebenta ng kinabukasan
ng masang sambayanang
titiguk-tigok ang lalamunan.

oo, huwag mo siyang ituring na baliw
manapa’y buong pagsuyo mo siyang yakapin
kapag nagtalik ang inyong landas
at mararamdaman mong iisa ang pintig
at ibinubulong ng inyong puso
magkasanib ang inyong dugo
magkatali ang inyong pusod
nag-uusap ang inyong hininga
mga mata’y umaapaw sa pagsinta
sa mahalimuyak na laya’t ligaya
ng nakabartolinang la tierra pobreza.

oo, huwag mo siyang ituring na baliw
manapa’y magkaagapay ninyong tahakin
nagniningning na landas ng mga bituin
at madamdamin ninyong awitin
sa saliw ng koro ng bomba at punglo
“himno ng apoy sa gubat ng dilim”
upang mga nota’y mataginting
na ilulan ng amihang naninimdim
upang gisingin mga nahihimbing
at paliguan ng halik ng araw
bawat dampa ng mga kauring
matagal nang alipin
ng nagririgodong mga panginoon!

Unan

(Tula)

(masidhing pinapangarap ng isang batang babaing matagal nang nakatira’t natutulog sa bangketa)

totoong unan lamang
laging naglulunoy sa iyong pangarap
sa halos limang taon nang paglalakbay
sa lumuluhang gabi ng dilim at sagimsim
sa bangketa man ng recto o abenida
sa gubat ng lungsod ng dalita’t dusa.

totoong unan lamang
kahit gawa lamang sa lumang basahan
at di sa malambot na bulak ng mayaman
kapiling mong matutulog sa bangketa
bulag na ina at amang lupaypay sa pagpadyak
sa traysikel ng buhay at pag-asa.

oo, isang totoong unan lamang
huwag nang isang parisukat na kuwarto
sa barungbarong man sa gilid ng estero
huwag nang isang tablang bangkinito…
sapat na kapirasong karton at malamig na semento
habang pinaglalaro sa utak
mga lapis at libro
mga papel at kuwaderno
mga letra at numero
hubad na pisara’t daliri ng yeso
mga pandesal at biskotso
at mga ngiti ng kawalang-malay
sa ilang oras na paglalakbay
sa munti’t nakabilanggong mundo.

oo, isang totoong unan lamang
kahit punda’y katsa o kamiseta
isang totoong unan lamang
hindi kapirasong bato
o nilamukot na mga diyaryo
upang mapayapang mahimbing
naglalagalag na isipan
at sandaling matakasan rumaragasang hilahil
sa bawat gabi ng pananagimpan
para sa pagsilay ng umagang makulimlim
at lagi’t laging naninimdim
di matamlay na apuhapin
sa bituka ng nagtatanod na kariton
alinman sa dadalawang unipormeng
halinhinang humahalik sa katawan
sa pagpasok sa pampublikong paaralan
at sa paglalakbay ng isipan
daluhungin man lamang kahit saglit
ng anag-ag ng pag-asa
puso’t diwang nangungulila
sa mailap na mga petalya ng rosas
ng lantay na pagsinta.

oo, isang totoong unan lamang
tangi mong pangarap
sa bawat paghimlay
sa malupit at marahas
madilim na gabi ng buhay!

Plunderers Of Public Fund We Are Not

(Poem)

plunderers of public fund we are not
we did not purchase power
we did not crave for it
though oftentimes rumbling are our bellies
we did not swallow our honor and dignity
we did not masticate our shame
shadows we are holding vigil at night
amidst the glare of the lonely moon
in the hilly forest of liberating dreams
weaving we are the melodies of freedom
for our incarcerated land
in the bastion of lords
of injustices, penury and grief.

plunderers of public fund we are not
inside air-conditioned rooms we are not
that’s why
only the whirling wind
caresses our face and limbs
we have no porcelain plates
we have no expensive goblets
we have no steaming sopa de gallina
succulent pork lechon or sappy steaks
our callous hands are our spoons and forks
for our cold-cooked rice, fishes from creeks
camote and ampalaya shoots
we heartily relish on banana leaves.

plunderers of public fund we are not
that’s why we are always telling the truth
we are not hoodwinking the masses
with outright lies and illusions
of propagandized progress for all
hissing is our rebellious breath
flaming are our hands
seething are our brains
with sacred aspirations
to emancipate, at last, our enslaved land.

yes, plunderers of public fund we are not
like you we are not
pawning our beloved land’s future
just for you to stay in power more and more
we are dedicated warriors of freedom and honor
sacred purpose is our muse
the people’s welfare
our everlasting love
and fervently we cherish only
the yearnings of bleeding hearts
yes, a society not tormented
by the injustices and greed
of the exploitative class!

PANATANG MAKABAYAD

(panunumpa sa tungkulin ng mga pulitikong kawatan)

iniibig ko ang pilipinas
aking lupang ninanakawan
tahanan ng mga kauri kong kawatan
pinahihintulutan akong magnakaw magpakailanman
upang maging mayaman, makapangyarihan at mapanlinlang.
dahil mahal ko ang aking kapakanan
susuwayin ko ang mga batas
at lagi kong pangangalagaan ang aking lukbutan.
tatalikuran ko ang mga adhikaing marangal
kahit magdusa’y masang sambayanan.
buong sigasig akong magsisikap
na maragdagan pa ang aking kayamanan
kahit ikamatay ng aking nasasakupan.
sa aking buong buhay sa panunungkulan
tatalikuran ko ang karangalan
at magsisikap akong maging ganap na tulisan
sa isip, sa salita, at sa gawa
para sa pananatili ng aking kasakiman.
kasihan at pagpalain nawa ako ni satanas!

Listen To Us, Speaking Are Our Spirits

(Poem}

listen to us
speaking are our spirits…
not the deceiving words
of scheming charlatanic politicians
not the enticing words
of profit-greedy inhumane capitalists
not the drumbeatings
of the exploitative ruling class…
they who are plunderers and crooks
sucking our sweat and blood
they who always masticate
our flesh and limbs.
full of nauseating realities
are our words in a rotten society
paradise of a chosen few.

listen to us
and beware and be shocked…
incarcerated still is our beloved land
rapaciously being raped by your foreign gods
and unscrupulous gluttonous lords.
you bastards always make her suffer
in the calvary of penury and grief
you devils always nail her on the cross
of darkness and fear and hopelessness
you beasts vehemently torture her
our ever suffering la tierra pobreza.

listen to us
speaking are our spirits…
listen you bandits
in the palaces and mansions of power and greed
you with bulging bellies
and mouths always full
with stolen blessings and wealth.
listen to us
we, who have no house, no land, nothing at all
we, who are like rats
dwelling under the bridge
crawling on the estero’s putrid shoulders
meandering in criss-crossing dark alleys
of repugnant city’s intestine and breast.
yes, we also are like slumbering dogs
in parks and sidewalks
scavenging for leftover food
in some forsaken garbage dumps
to appease our empty stomachs
which most often than not
only air and bubbles dwell.

listen to us
speaking are our spirits…
we, who always begged then for pity and care
we, who always stared then
at the twinkling stars on a firmament serene
we, who always conversed then
with dancing fireflies on dark nights
we, who always looked up then
at the moon’s luminous face.
yes, kneeling and praying still we are
before the altar of grease and machines
in enslaving city’s factories of greed
yes, wailing still we are
before swaying stalks of palay
and robust sugarcanes
in haciendas and ricefields of grief
and mixing still our sweat and tears
with the dewdrops of grieving shrubs
as loneliness embraces every blades of grass
being kissed and caressed
by the tender or whirling wind.
when will the dark shadows of despair
vanish on our land’s heaving breast?

listen to us
speaking are our spirits…
seething is our brain
simmering is our blood
revolting is our heart
our eyes see not
even a glimmer of pity and hope
while you continuously exploit us
trampling upon our dignity and rights
incarcerating our future
and selling it more and more.
listen to us
speaking are our spirits…
and beware you exploiters and crooks
we are now praying the new rosary of hope
not the litanies of begging as slaves
but flaming words are now rushing out
from our shivering mouths.

listen to us
speaking are our spirits…
we will sing no more the lyrics of despair
we will recite no more the poem of tender love
will dash out from our mouths
harsh words of unyielding struggle
for the freedom and glory
of our beloved land.
yes, because no more slumbering we are
in the darkness of night
dilated and full of hatred now are our eyes
seeing clearly the deceiving films
you always flash before us…
beware you crooks and exploiters
the hissing of lightning
the yelling of thunder
the wheezing of bullets
will slash to pieces
your face benumbed by slaps of silver and gold.
loathsome and hatred full
the trigger of freedom!

Pakinggan Ninyo Kami, Espiritu Nami’y Nagsasalita

(Tula)

pakinggan ninyo kami
espiritu nami’y nagsasalita…
di ng doble-karang mga pangungusap
ng salamangkerong mga pulitiko
o ng ganid sa tubong kapitalistang hunyango
at iba pang kampon ng uring dorobo
silang lumalaklak sa aming pawis at dugo
ngumangasab sa aming bituka’t laman
manapa, mga salita nami’y hitik
sa nakasusukang reyalidad
ng lipunang bulok at dapat paghimagsikan.

pakinggan ninyo kami
at magimbal sana kayo…
nakakadena pa rin
kahabag-habag naming bayan
ginagahasa ng mga amo ninyong dayuhan
at iilang kabalat na naghahari-harian
lagi ninyong inilalampaso sa kalbaryo
ng dalita’t dusa’t inhustisya
lagi ninyong ibinabayubay sa krus
ng dilim at pangamba’t kawalang-pag-asa
lugami naming la tierra pobreza.

pakinggan ninyo kami
espiritu nami’y nagsasalita…
kayong mga diyus-diyosang
namumuwalan ang bibig
at bundat ang tiyan
sa yaman at grasyang inyong kinamkam.
pakinggan ninyo kami
kaming “walang bahay, walang lupa, walang-wala”
noon pa ma’y sabi nga ng isang makata
para kaming mga dagang naglulungga
sa ilalim ng mga tulay
gumagapang sa balikat ng mga estero
palikwad-likwad sa sanga-sangang eskinita
sa maalingasaw na bituka’t katawan ng kalunsuran
para rin kaming mga asong nakahimlay
sa mga parke, bangketa’t
gilid-gilid ng mga dalampasigan
nag-aabang ng tira-tirang pagkain
at nagbubungkal ng mga basurahan
para magkalaman lamang kumukulong tiyan.

pakinggan ninyo kami
espiritu nami’y nagsasalita…
kaming umaamot ng kalinga’t habag
sa mga bituin sa kalawakan
sa mga alitaptap sa karimlan
at mukha ng buwang malamlam.
nakaluhod kami at nagdarasal
sa mga makina’t grasa’t granahe
ng mapang-aliping pabrika sa kalunsuran
nananambitan kami
sa mabubulas na mga palayan at tubuhan
ng mga asyenda’t bukirin sa kanayunan
at lagi’t laging sumasanib aming pawis at luha
sa hamog ng damuhang nananambitan
dahil yakap-yakap ng kalungkutan
ng habagat man o amihan.
kailan mapapawi ang dilim
sa dibdib ng bayan naming
alipin ng lagim at sagimsim?

pakinggan ninyo kami
espiritu nami’y nagsasalita…
mga utak nami’y kumukulo
sumisilakbo ang aming dugo
naghihimagsik ang aming puso
di man lamang maaninag
ng mga mata namin ang pagsuyo
di man lamang namin marinig
mga bulong ng pag-asa
habang araw-araw
kami’y inyong sinasamantala
dignidad namin ay dinudusta
kinabukasan nami’y ibinabartolina
at walang pakundangang ibinibenta.

pakinggan ninyo kami
espiritu nami’y nagsasalita…
at magimbal sana kayo
nagdarasal na kami ng sariling rosaryo
kaming mga alipin at binubusabos ninyo
di na litanya ng pagmamakaawa
kundi mga butil na ng pagbabanta
naghahabulang mga salita
sa aming nanginginig na bunganga.
pakinggan ninyo kami
espiritu nami’y nagsasalita…
ayaw na naming awitin
kundiman ng pagkabigo
o tulain tagulaylay ng pagsuyo
dadagundong na sa mga bibig namin
mga nota ng magiting na pakikibaka
para sa pinakasisintang la tierra pobreza
at di na mga kuwerdas ng gitara
kakalbitin ng mga daliring
sumawa’t namanhid na sa paghaharana
at sapagkat kami’y namumulat na
at di nahirating humimbing na lamang
sa pusikit na karimlan ng gabi
nanlilisik na kami ngayon
sa mga eksenang mapanlinlang
ng pelikulang lagi’t laging ipinipiring
sa telon ng aming mga matang
matagal nang inulila ng luningning.
magimbal na sana kayo…
sagitsit ng kidlat
tungayaw ng kulog
daluyong ng galit
singasing ng punglo
dudurog sa inyong mukhang
nangapal sa sampal ng pilak at ginto
nagngingitngit na’t nagwawala
gatilyo ng paglaya!

Dawn in the Heart of La Tierra Pobreza

{My English version of my MADALING-ARAW SA PUSO NG LA TIERRA POBREZA — my apologies for the influence of a few lines of a poem about Africa by Patrice Emery Lumumba, the first President of the Democratic Republic of Congo who was murdered by his political opponents on the alleged prodding of the CIA of America)

for a few years more than three centuries
you, indios, of my la tierra pobreza
suffered like a brute
pulverized and turned to ashes were your bones
scattered by the harsh wind
on grieving hills and ricefields
by the white lords of tyranny and grief.
your masters erected glittering temples
to protect your soul
to maintain your sufferings.
their right was to whip and torture you
your right was to weep and die.
they implanted and sculpted on your body
endless hunger, endless chains
death was like a large crawling snake
from the shrubbery forest
ready to treacherously bite you.
they laid on your neck poverty’s iron ball
they ravished your wife
the sparkling pearl of your home.
they raped your land and gold.
resounding like the sounds of drums
in the pitch-dark nights
the wailing of disgraced souls.
hustling like the rapids
the flow of tears and blood
of victims of injustices.
yes, from a foreign land
they travelled and docked
on the seashore of your motherland.
their cross and swords pierced your mind
to rapaciously rule your beloved land.
in every large tracts of land they grabbed
their beasts of burden were your sons.
in their factories of greed
the arms of your sons were their screws and hammers
while preaching god is merciful to his brethren
but you are always grieving, indios…
till your blood boiled
till your heart revolted
and you strewn to the wind
the melody of grief and pain
and kindled the fire of revolution
and slashed the necks of your oppressors.
but hence came new demigods
who again enslaved you
and still continuously enslaving you
in cahoots with your plunderers fellow indios!

yes, indios, of my la tierra pobreza
you were slaves for centuries
and still are slaves today
of the lords of sorrow and exploitation
but in the blazing fire
ignited by shadows now mere heap of skeletons
your valiant sons and daughters
will continuously dance
will always be vigilant
in the darkness of night
on mountains and fields of grief
and they will pour their blood
on now yellowish grass of hope
for the freedom and glory
you so fervently desire
for your beloved la tierra pobreza.
stare at the breaking of dawn
smell the scent of joy
the tender wind will wipe-out from your face
the tears of grief of our race
when, alas, at last
the talahib is on fire
blazing with embers full
on mournful hills and savannahs…
rejoice, indios…
gloriously dance
dawn will inevitably turn-up
in the heart of our la tierra pobreza!